2/12/10

το δέντρο που φεύγει

         
          Μια φορά και ένα καιρό,
          ήταν ένα, δέντρο...
          Το φώναζαν, "δε θέλω να σε πληγώσω".
          Ο καρπός του ήταν πεντανόστιμος,
          με διαφορά, θα έλεγε κανείς, καλύτερος, από όλα τα άλλα φρούτα....
          Τον καρπό του δέντρου τον έλεγαν "ο δρόμος μου είναι δικός μου".
          Το δέντρο αυτό, είχε παράξενους προβληματισμους...
          Σκεφτόταν:
          "Η φύση, μου χαρίζει τους καρπούς μου,
          είναι αξιοθαυμαστοι, ναι, το παραδέχομαι, όλοι το λένε..."
          "Μα, στην πιο γλυκιά τους στιγμή, φεύγουν και μ αφήνουν...
           Και που πάνε;
           Πέφτουν στη γη και σαπίζουν...
           Nαι το προτιμούν να πέσουν και να σαπίσουν από το να μείνουν μαζί μου!
           Ή, όσοι δεν πρόλαβαν να φύγουν, τους τσιμπάνε τα πουλιά, τους δαγκώνουν τα ζώα...
           Ο καθείς έρχεται με θράσος και κατατρώει τις σάρκες των καρπών μου, που εγώ δημιούργησα και τόσο αγαπώ!
           Ή μου τα κλέβουν οι άνθρωποι βάζοντας τα σε φρικτά καλάθια...


 Δεν είναι ζωή αυτή !
Δεν είναι ζωή αυτή!
Δεν είναι ζωή αυτή!
  Δεν είναι ζωή αυτή! "


          Μια νύχτα παράξενη και βροχερή, νύχτα κατακλυσμού και θεομηνίας, το δέντρο σταμάτησε να φωνάζει "δεν είναι ζωή αυτή!".
          Έβαλε τα δυνατά του, αυτοσυγκεντρώθηκε, επιστρατεύσε ολόκληρο του το είναι!

          Φούσκωσε και ξεφούσκωσε και ίδρωσε πολύ, πιο πολύ από όσο νερό έριξε όλο το βράδυ η βροχή!

          Και ...................ΞΑΦΝΙΚΑ!

          Τα κατάφερε!
          Δεν ξανάκανε ποτέ καρπούς...
          Ένα άλλο δέντρο, στην πέρα μεριά,  μου πε πως το δε μια μέρα να τρέχει, να τρέχει, να τρέχει, δίπλα στο ποτάμι...






                           











                 σημείωση: και η ζωγραφιά και η ιστοριούλα σκαρώθηκαν αρκετό καιρό πριν.
                 Τη ζωγραφιά την έχω δωρίσει, και έτσι δεν  μπορώ να σας ενημερώσω με βεβαιότητα για το          μέγεθος, ήταν πάντως μία μικρούλα ελαιογραφία γύρω στα 20εκ*30εκ...